Rozdział 1

 Inauguracyjny konkurs 62. Turnieju Czterech Skoczni zbliżał się wielkimi krokami. Byłam strasznie podekscytowana tym wydarzeniem, że prawie zapomniałam o tym, co stało się dwa miesiące temu. Przyznam się szczerze, miałam lekką tremę. Na koncerty chodzili ludzie, którzy lubili naszą muzykę. A tam... Tłum ludzi dopingujący swoich ulubieńców. Czy sprostamy zadaniu? Na pewno! W końcu w kupie siła.

 - Ada, Ada, Ada! To już jutro! - Pisnęła mi nad uchem rozemocjonowana Martha.

 - Wiem! - Krzyknęłam uradowana, bo nie mogłam się już doczekać. Nowe wyzwania - to lubię!

 - Może spotkamy jakichś przystojniaków... Jak sądzisz?

 -Tobie tylko jedno w głowie! - Ofuknęłam ją. - A, co z Martinem? Przecież widzę, że nie jest ci obojętny.

 - Nie jest, ale co ja mogę skoro nie zwraca na mnie uwagi? Jestem młoda, całe życie przede mną, więc nie będę na niego czekała... Ada! - Wrzasnęła nagle tak, że poderwałam się z kanapy.

 - Co znowu?

 - Przypomniał mi się ten chłopak z klubu... Ten, z którym tańczyłaś... - Zaczęła, a na moim ciele pojawiła się gęsia skórka. Dlaczego do tego wraca?

 - No i? - Starałam się, aby ton mojego głosu pozostał jak najbardziej obojętny.

 - Co się z nim stało?

 - Nie mam pojęcia. Potańczyliśmy, a później każde z nas poszło w swoją stronę - Powiedziałam spokojnie, choć w środku cała się trzęsłam. Mimo tego, że chciałam go wymazać z pamięci, cały czas odtwarzałam dotyk jego niecierpliwych dłoni, gorących ust...

 - Szkoda... Myślałam, że coś z tego będzie - Mrugnęła do mnie.

Chyba dzieci - pomyślałam, ale szybko skarciłam się w duchu. Wszystko tylko nie to! Wysiliłam się jedynie na uśmiech. Byłam już zmęczona, chciałam się położyć, aby wypocząć na jutro. - Martha, nie gniewaj się, ale chyba nie jestem dziś w nastroju... - Zaczęłam, a ona uśmiechnęła się przyjaźnie.

 - Wiem skarbie, widzę! Będę się zbierać, też odpocznę... A jutro nasz wielki dzień, mała! - Zaśmiała się, cmoknęła mnie w policzek i tyle ją widziałam. Wariatka!

 Skok kwalifikacyjny na odległość 123,5 metra oznaczał, że w jutrzejszym konkursie zmierzę się w pierwszej parze z Jernejem Damjanem. Było mnie stać na więcej, wiedziałem o tym, ale nie chciałem tego roztrząsać tylko w pełni skupić się na konkursie. Od kilku dni chodziłem jak struty. Chyba dręczyły mnie wyrzuty sumienia, że tak potraktowałem tą dziewczynę w klubie... Jednak nie mogłam się dekoncentrować. To nie pierwszy, ani nie ostatni mój wybryk, więc czym sobie zaprzątać głowę? Nigdy więcej jej nie spotkam, zadręczanie nie ma najmniejszego sensu! Już nie mogłem doczekać się jutra...

 Tłumy kibiców zbierały się pod skocznią. Powiewały flagi różnych narodowości, ludzie wiwatowali, krzyczeli... Widać, że to wielkie święto dla każdego kibica skoków! Sama nie miałam styczności z tym sportem mimo że urodziłam i wychowałam się w Niemczech. Coś wiedziałam, ale moja wiedza nie była obszerna. Po prostu to nie moja dziedzina. Do rozpoczęcia konkursu pozostała jakaś godzinka, dlatego zaczęliśmy rozstawiać swój sprzęt. Niektórzy, zaciekawieni posyłali w naszym kierunku uśmiechy, które z chęcią odwzajemnialiśmy. Grunt to być pozytywnie nastawionym do świata, prawda? Od organizatorów wiedzieliśmy, że mamy występować w przerwie pomiędzy seriami. Czyli mamy jeszcze czas na małą próbę...

 Po pierwszej serii konkursowej zajmowałem dość odległą lokatę, dlatego byłem zdeterminowany, by w drugiej polepszyć swój wynik. Kibice spisywali się wyśmienicie! Dopingowali nas z całych sił, krzyczeli, śpiewali... Cieszyłem się, że po raz drugi mogę uczestniczyć w tak prestiżowej imprezie. To dla mnie wielki zaszczyt. Wraz z kolegami siedzieliśmy w domku, czekając na kolejną serię. Mieliśmy ze sobą dobry kontakt, żartowaliśmy o wszystkim i śmialiśmy się z byle czego. W pewnym momencie spojrzałem na telewizor, który znajdował się w pomieszczeniu. Ktoś przygotowywał się do jakiegoś występu... Odwróciłem wzrok i spojrzałem na listę startową, którą podał mi Wank.

 - Młody... Patrz, ale laska! - Krzyknął w pewnym momencie, a ja ponownie obrzuciłem spojrzeniem ekran... I wtedy mnie zatkało. Co ona tu robi? Zamrugałem kilkakrotnie powiekami, bowiem nie dowierzałem... - Andi, co z tobą? - Wank trącił mnie w ramię. - HALO! HALO TU WANK! - Ryknął mi nad uchem, a chwilę później widziałem jego wyszczerzony ryj przede mną.

 - Odwróć twarz, bo straszysz i podaj mi wodę - Jęknąłem.

 - Młody tyś się zapowietrzył! Aż tak na ciebie działa? Kurczę... Dobra jest skoro tak przez telewizor... - Podrapał się po głowie, a później wyciągnął telefon i zaczął mnie nagrywać! Idiota, jak Boga kocham.

 - Co ty robisz ośle?

 - Uwieczniam... Tak dla potomności! - Krzyknął, a ja rzuciłem w niego goglami - Auć! - Zawył i opadł na krzesełko. - Mądryś?

 - Od ciebie każdy jest mądrzejszy - Powiedziałem i wyszedłem z domku zaczerpnąć świeżego powietrza. To nie może dziać się naprawdę.

 Nasz występ wywołał aplauz wśród publiczności. Chyba nie muszę mówić jak bardzo się cieszyliśmy? Przybiliśmy sobie piątki z uśmiechami na twarzach. Właśnie zaczynała się druga seria, a ja przypomniałam sobie, że miałam coś sprawdzić. Przepchnęłam się przez tłum i dotarłam pod barierki. W pewnym momencie wrzawa na trybunach wzrosła. Wywnioskowałam, że na belce startowej zasiadł jakiś Niemiec, dlatego z zainteresowaniem śledziłam jego poczynania w powietrzu. Nienaganna sylwetka w locie, telemark, czy jak to się nazywało... Chyba nie był zadowolony ze swojej próby, ale z opanowaniem ściągnął kask i gogle. Pomachał publiczności i spojrzał w moim kierunku. Jasny szlag...

 Wiedziałem, że to się tak skończy! Po jaką cholerę zostawałem w tym domku na przerwie? Gdyby nie to skoczyłbym lepiej, a tak to moja głowa była pełna zupełnie innych myśli. Odległość 115.5 metra nie napawała optymizmem. Jednak nie dałem tego po sobie poznać, zachowałem się tak jak przystało. Miałem już schodzić, gdy moje spojrzenie napotkało znajomą twarz. To jednak ona... Patrzyła na mnie tak jakby zobaczyła ducha. Poznała mnie... Uśmiechnąłem się jak ostatni idiota, gdy zdałem sobie sprawę, że nie rusza się z miejsca tylko spogląda na mnie... W moje oczy...Jeszcze nieraz będzie moja - pomyślałem i wtedy zobaczyłem jak odchodzi z dumnie uniesioną głową. Przeszedłem przez barierkę, by poddać się kontroli.

 Własnym oczom uwierzyć nie mogłam! To on jest skoczkiem narciarskim?! Jakaż ja byłam durna... Mogłam chociaż sprawdzić niemiecką kadrę. Przecież mamy z nimi jeździć przez cały Turniej. Jednym autokarem! Jak ja to zniosę? Będę udawała, że go nie znam, tak będzie najprościej. Nie mogę dać po sobie poznać, że jego oczy i cały on wywarły na mnie jakiekolwiek wrażenie...

 Jak najszybciej chciałem znaleźć się w hotelu i pójść spać. Byłem zmęczony tym wszystkim, a spotkanie dziewczyny z klubu całkowicie wytrąciło mnie z równowagi. Nie miałem ochoty na żarty, nie odpowiadałem na zaczepki Wanka. Chciałem pobyć sam, w ciszy, pomyśleć jak rozegrać tą całą sytuację...

 - Panowie, spokój! - Do autokaru wszedł trener. - Mam dla was niespodziankę!

****

Witam ;* 

Udało się napisać! Jestem w pozytywnym szoku, bo nie sądziłam, że uda mi się ta sztuka ;) Może wena pozwoli na to, aby rozdziały ukazywały się co tydzień? Nie zapeszam ;) 

Dziękuję za liczne odwiedziny. To wiele dla mnie znaczy, naprawdę! ;) A jest to tym bardziej miłe, bo ostatnio jakiś kryzys mnie dopadł, ale... Mam nadzieję, że to już za mną ;) Także dziękuję bardzo za odzew, komentarze i miłe przyjęcie! ;) 

Igrzyska! W końcu ;) Ceremonia otwarcia przepiękna ;) Już się nie mogę doczekać jutrzejszego konkursu, by dopingować swoich ulubieńców ;) Wy pewnie macie tak samo :D 

Także ja się żegnam... ^^

Pozdrawiam ;*