Rozdział 3

 Zacisnąłem pięści najmocniej jak potrafiłem. Złość rozsadzała mnie od środka, wyraz mojej twarzy mówił sam za siebie. Jakim prawem rozpowiadała takie rzeczy przy moim przyjacielu? Za kogo ona się uważa?

 - Andi, co to niby miało znaczyć? - Zapytał Wank przypatrując mi się uważnie.

 - Nic - Warknąłem, próbując go wyminąć, ale chwycił mnie za ramę. - Zostaw!

 - O nie, młodzieńcze tak rozmawiać nie będziemy - Powiedział. - Do pokoju!

Spojrzałem na niego i się poddałem. Był starszy ode mnie, zawsze wysłuchiwał moich problemów, więc jednak postanowiłem powiedzieć mu o wszystkim. Kiedy weszliśmy do pomieszczenia na wszelki wypadek zamknąłem drzwi na klucz. Nie chciałem, żeby jeszcze ktoś się o tym dowiedział.

 - Co chcesz wiedzieć? - Spytałem siadając na łóżku.

 - Wszystko - Odparł. - Co miały znaczyć słowa Ady? Dlaczego miałbyś być ojcem?

Nie wytrzymałem. Parsknąłem śmiechem z jego głupoty.

 - Wank... Nie wiesz skąd biorą się dzieci?

 - Czy wy... O Boże! - Wrzasnął. - Kiedy?

 - Jakieś dwa miesiące temu, w klubie... Już, zadowolony?

 - Ale jak?

 - Normalnie! - Traciłem już panowanie nad sobą. Słowa Ady całkowicie wytrąciły mnie z równowagi. A jeśli naprawdę jest w ciąży? Jeśli naprawdę będę ojcem? Jak sobie z tym poradzę? Jak my...

 - I co chcesz z tym zrobić?

 - Nic - Odparłem, spuszczając głowę w dół.

 - Andi na litość boską! Dziewczyna może nosić twoje dziecko, a ty siedzisz jak łoś i nic sobie z tego nie robisz?

 - Ja nie wiem, co mam zrobić! Ona mnie nienawidzi, a ja mam do niej neutralny stosunek...

 - Nienawidzi cię, bo? Pewnie zwiałeś z tego klubu po tym wszystkim, prawda?

 - Prawda - Jęknąłem zdając sobie sprawę z tego, że jednorazowy wyskok może zamienić się w prawdziwą odpowiedzialność.

 - Fajnie chociaż było?

 - Zajebiście - Wyszczerzyłem się na samo wspomnienie chwil spędzonych z Adą...

 - Oj Andi, Andi... - Westchnął i poczochrał mnie po głowie. - A właściwie, oj tatuśku, tatuśku...

 Podróż do Ga-Pa minęła nam w spokojnej atmosferze. Pogrążyłam się w rozmowie z Marthą. Wiem, że ostatnimi czasy byłam dla niej trochę nie miła i chciałam to wynagrodzić. Martin zajął się sobą. Co jakiś czas czułam na sobie czyjeś spojrzenie, ale nie odwracałam się. Musiało należeć albo do Wanka, albo Wellingera. Po tym, co mu powiedziałam poczułam się trochę lepiej. Może trochę przesadziłam, ale nie mogłam się powstrzymać. Zasłużył sobie. Trener, co chwilę się do nas uśmiechał, raz przysiadł się, aby posłuchać o naszym zespole. Opowiadałyśmy z pasją o śpiewaniu, koncertach, o radości jaką czujemy, gdy ludzie nas oklaskują. Słuchał w wielkim skupieniu, a na końcu rozmowy poprosił o autografy dla swoich dzieci. Złożyłyśmy podpis z uśmiechem na ustach.

Po zakwaterowaniu w hotelu, skoczkowie udali się na skocznię, a my razem z nimi. Mieli przygotować się do treningów i kwalifikacji, a my do próby. Rozstawiliśmy sprzęt, a ja szukając mikrofonu natknęłam się na blondyna.

 - Czego chcesz? - Spytałam siląc się na obojętny ton.

 - Mamy do pogadania - Usłyszałam.

 - Chyba jednak nie - Chciałam go wyminąć, ale w ostatniej chwili złapał mnie za nadgarstek. Kontakt z dotykiem jego dłoni przypomniał mi o tym jak brutalnie przygwoździł mnie do ściany w łazience.

 - Jednak tak - Szepnął mi do ucha, a ja poczułam, że na moim ciele pojawia się gęsia skórka.

 - Daj mi spokój - Warknęłam. - Idź się zająć skokami, bo to wychodzi ci chyba znacznie lepiej niż inne rzeczy - Sapnęłam patrząc mu w oczy. Zmrużył je, ale nic nie odpowiedział.

 - Jeszcze się policzymy panno Heckmann - Powiedział dotykając ustami mojej szyi. Co za cholerny palant!

 Pogoda dopisywała, treningi i seria kwalifikacyjna odbyła się bez zbędnych problemów. Oczywiście miałem już zapewniony start w jutrzejszym konkursie, ale dla pewności wolałem oddać jeszcze jeden skok. Odległość może nie powalała, ale byłem z siebie zadowolony. Po przeanalizowaniu wyników każdego z zawodników, wychodziło na to, że zmierzę się jutro z Austriakiem Hayboeckiem. Będzie trudno, ale wierzę, że dam sobie radę. Chciałem wyjść z tego pojedynku zwycięsko, przede wszystkim dla siebie, rodziny, trenera, kibiców i Ady... Udawała bierną, ale widziałem i czułem jak reaguje na mój dotyk i moją obecność. Musiałem z nią porozmawiać, bo może się okazać, że będziemy na siebie skazani już do końca życia.

 Zmęczeni wróciliśmy do hotelu. Męczyła mnie jeszcze jedna sprawa, którą musiałam jak najszybciej załatwić. Sprawa domniemanej ciąży, oczywiście. Powiedziałam Marthcie, że idę się przejść, a tak naprawdę udałam się do lekarza skoczków, z którym rozmawiałam wcześniej. Zgodził się mnie zbadać, za co byłam mu ogromnie wdzięczna. Dłużej nie mogłam żyć w tej niepewności, a w okolicy nikogo nie znałam. Odetchnęłam głęboko i zapukałam do drzwi.

 - Proszę wejść - Odezwał się, więc nacisnęłam na klamkę. Drzwi ustąpiły, a ja niepewnie weszłam do środka.

 - Dzień dobry, jeszcze raz - Przywitałam się.

 - Cześć Ada, siadaj - Wskazał krzesło naprzeciw siebie. Wykonałam ten ruch i z nerwów zaczęłam skubać materiał bluzki. - To, co cię do mnie sprowadza?

 - Ostatnio źle się czuję... - Zaczęłam. - Mam zawroty głowy, często wymiotuję i miesiączka spóźnia się o tydzień - Skończyłam, patrząc na niego. Uśmiechnął się lekko, chcąc dodać mi otuchy, ale w środku cała się trzęsłam. Dobry Boże spraw, abym nie była w ciąży...

Zadał mi kilka rutynowych pytań, a kiedy był w trakcie zadawania chyba najważniejszego w tej sprawie, rozległo się pukanie.

 - Proszę mi powiedzieć... Współżyłaś z kimś ostatnio?

W tym samym momencie drzwi otworzyły się, a do gabinetu wparował Wellinger. Miałam ochotę zapaść się pod ziemię. Wszystko słyszał!

 - Andi, nie wyraziłem zgody na to, żebyś wchodził - Powiedział do niego.

 - Przepraszam, nie wiedziałem, że jesteś zajęty - Odparł patrząc na mnie spod byka. Wzięłam kilka wdechów i odpowiedziałam na pytanie lekarza.

 - Dwa miesiące temu, z hakiem - Odrzekłam.

 - W takim razie, pobierzemy ci krew... Powinno wyjść - Uśmiechnął się i kazał opuścić gabinet Wellingerowi. Nie powiem, ale chyba lekko zbladł.

Po wszystkim oznajmił mi, że wyniki będą za godzinę. Kiwnęłam głową i wyszłam. Za godzinę miałam wszystko wiedzieć.

 To była najdłuższa godzina w całym moim życiu. Co chwilę spoglądałam na zegarek, przystępując z nogi na nogę. Bębniłam palcami w szybę obserwując widoki za oknem. Niektórzy skoczkowie nacierali się śniegiem. W pewnym momencie Wank dostał z zaskoczenia i wpadł w zaspę. Mimowolnie parsknęłam śmiechem. Jak dzieci...

Pięć minut przed czasem wyszłam z pokoju. Dystans pokonałam w kilka sekund. Z ciężko bijącym sercem zapukałam.

 - Ada, wejdź - Usłyszałam, więc przekroczyłam próg. Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy to Andreas leżący bez bluzki na kozetce. Serce podeszło mi do gardła i natychmiast odwróciłam wzrok, by ukryć pojawiające się rumieńce.

 - Mam go zasłonić? - Spytał lekarz.

 - S-słucham?

 - Nie trzeba, Ada się mnie nie wstydzi - Mrugnął do mnie, a ja posłałam mu najbardziej nienawistne spojrzenie, na jakie było mnie w tej chwili stać.

Lekarz zaśmiał się pod nosem i pokiwał głową ze zrozumieniem.

 - Ma wyjść, czy mogę ci powiedzieć przy nim?

 - Może pan - Powiedziałam. Wellinger najwyraźniej zainteresował się wynikami, bo pojawił się tuż obok.

 - Nie jesteś w ciąży - Oznajmił patrząc na mnie w skupieniu. Uśmiechnęłam się od ucha do ucha, a potężny kamień spadł mi z serca. Andi niezauważalnie dla nikogo ścisnął moją dłoń. Oj, chyba się przejął... - Badanie krwi wskazuje na zwykłe przemęczenie, stres. Dam ci tabletki. Zażywaj je regularnie, a wszystko powinno być dobrze.

 - Będę, panie doktorze. Dziękuję bardzo!

Szczęśliwa opuściłam pomieszczenie. Wellinger wyszedł za mną.

 - Moje plemniki jednak nie zadziałały - Jęknął rozpaczliwie. W jego głosie usłyszałam ironię.

 - Faktycznie, coś jest nie tak z twoim sprzętem - Uśmiechnęłam się miło i zostawiłam go w całkowitym osłupieniu.

 - Jeszcze mnie popamiętasz, Heckmann!

Odwróciłam się i przesłałam mu buziaka w powietrzu. Pozostało jeszcze kilka dni... Dam radę!

****

Witam ;*

Tak jak obiecałam ;) Dziś sobota i nowy rozdział! Zaczęłam wczoraj i wczoraj skończyłam ;) Na początku miałam zastój, ale później poszło gładko :D Cieszę się, że moje opowiadanie ma pozytywny odbiór ;) 

Od samego początku nie planowałam tutaj ciąży, chciałam tylko trochę postraszyć Andiego :D Także, nie tym razem :D Nie jest im specjalnie przykro z tego powodu ^^ 

Misiaki, mam do Was pytanie... Jak mam informować o nowościach? Zostawiać Wam informacje pod rozdziałem, czy nie? Jak Wam lepiej, ja się dostosuję ;) Nie chcę Wam niepotrzebnie bloga zaśmiecać ;) 
49899716- mój numer gadu, jakbyście chciały ;) 

I wiecie, co? Narzekałam ostatnio, że prezentacja w proszku, to wzięłam się za siebie i ją machnęłam :D Oczywiście nie całą, tylko ogólny zarys :D Hm... Któraś z Was jest również taka mądra i pisze maturę z historii? :D Nie chciałabym zostać z tym sama, hahaha :D

Dobra... Jakbyście były chętne to na moim drugim opowiadaniu również pojawił się nowy rozdział ;) http://freitagrichard.blogspot.com/ zapraszam ;* 

I powiedzcie mi dlaczego mecz Chelsea jest o tej samej porze, co skoki? Ja się tak nie bawię :D 

Pozdrawiam ;*