Rozdział 6

 Po konkursie zamieniłem parę zdań z rodziną, która dopingowała mnie podczas dzisiejszych zawodów. Tak naprawdę to nie mogłem się na niczym skupić, bo cały czas myślałem o tym, że Ada zgodziła się pójść na spacer z Richardem. Daję sobie głowę uciąć, że gdybym to ja ją zaprosił, odmówiłaby kategorycznie. Nerwowo rozglądałem się na boki, by nie przegapić momentu ich wyjścia z hotelu. Pożegnałem się z bliskimi, dziękując za ogromne wsparcie. Mama pieszczotliwie poszczypała moje policzki, a ja jęknąłem w duchu. Uśmiechnąłem się jednak i pomachałem im. Cieszyłem się, że jeżdżą na niektóre zawody i kibicują mi ze wszystkich sił. Byłem im za to wdzięczny.

Byłem ciekaw, o czym Richard chciał rozmawiać z Adą, dlatego postanowiłem ich śledzić. Zdaję sobie sprawę, że to szczeniackie zachowanie, ale nic nie mogłem na to poradzić! Nie mogłem pozwolić, by kręcił się obok niej ktoś inny. Taka już była moja mentalność i w najbliższym czasie nie miałem ochoty jej zmieniać.

 Uśmiechnięta od ucha do ucha stałam przed hotelem, czekając na sympatycznego Niemca. Wyszliśmy razem, ale musiał się cofnąć, bo zapomniał rękawiczek. Zaśmiałam się w duchu. Cieszyło mnie to, że miał ochotę na spacer i to akurat ze mną! Miałam jednak nadzieję, że nie liczy na coś więcej, bo w tej kwestii nie mogłam mu nic zaoferować. Nie moja wina, że w mojej głowie cały czas siedzi ten pieprzony Wellinger!

 - Jestem już! - Krzyknął, meldując się obok.

 - Widzę - Zaśmiałam się. - To gdzie mnie zabierasz?

 - Przed siebie- Oznajmił z błyskiem w oczach. - Spacer wokół skoczni, wieczorem jest niesamowity!

 - Wierzę ci na słowo - Odpowiedziałam podziwiając widoki. Faktycznie, miał rację. Na niebie migotały gwiazdy, księżyc jasno świecił, a jego promienie padały na ośnieżone szczyty Alp. Wymarzona sceneria na spacer z ukochanym! Pokręciłam głową śmiejąc się sama z siebie. O czym ja myślałam, do cholery? - Czemu akurat ze mną chciałeś się przejść? - Zadałam nurtujące mnie pytanie.

 - Bo wydajesz się być miłą i sympatyczną osóbką, zupełnie tak samo jak ja - Wyszczerzył się, a ja parsknęłam śmiechem.

 - Dziękuję za komplement!

 - Myślałem, że Andi zabije mnie wzrokiem, gdy cię o to prosiłem...

 - Nie zawracaj sobie nim głowy, nic mnie z nim nie łączy - Westchnęłam poprawiając kurtkę.

 - On chyba myśli inaczej - Dał mi kuksańca w bok, a ja walnęłam go w ramię. - Ej, bez takich mi tutaj! Swoją drogą zauważyłaś jak Wank lustruje twoją przyjaciółkę wzrokiem?

 - Też to widziałeś? To super! - Uradowana klasnęłam w dłonie. - Mówiłam jej to samo, ale mnie wyśmiała. Teraz mam jeszcze jednego świadka, więc jakby co to wiesz... Pomożesz mi - Puściłam mu oczko, a on zaśmiał się serdecznie.

 - Z miłą chęcią... Wiesz, że sam mam podobny problem? To znaczy jest pewna dziewczyna, poznaliśmy się kiedyś na zawodach, spodobała mi się...

 - I? - Przyjrzałam mu się z miną detektywa.

 - Mam jej numer telefonu, ale boję się zadzwonić. I w sumie to właśnie dlatego chciałem się z tobą przejść, by się poradzić...

 - Idealnie trafiłeś! Opowiadaj!

 Uważnie śledziłem ich każdy krok. Gdy Richard dotknął Ady każdy mięsień na moim ciele zaczął się napinać, a szczęka nerwowo drgała. Łapy przy sobie, Freitag! Przystanąłem, gdy oboje usiedli na ławce znajdującej się niedaleko skoczni. Wiedział jak ją przekabacić! Każda byłaby zachwycona takimi widokami... Delikatnie rozchyliłem gałęzie jakiegoś krzaku, by lepiej ich słyszeć. Jednak jednego przewidzieć nie mogłem. Poczułem jak ktoś kładzie dłonie na moim brzuchu.

 - Andi, mam cię! - Wesoły głos Wanka rozniósł się echem po całym lesie.

 - AAAA! - Pisnąłem, bo nie powiem, lekko się przestraszyłem. Po chwili on również zaczął wydawać z siebie piski. - Czego się drzesz?!

 - Myślałem, że przestraszyłeś się kogoś innego, a nie mnie, więc też zacząłem w obawie, że ktoś tu jest - Wyjaśnił. - Czemu sterczysz w tych krzakach? - Zapytał, a ja wskazałem dłonią na ową dwójkę. - Czy ci do reszty odjebało, młody? Opamiętaj się! - Zaczął mną potrząsać, a ja straciłem grunt pod nogami. Wpadłem na jakiś krzak, czując, że rozcinam sobie policzek, a za mną poleciał Andreas. Nim się zorientowaliśmy, wylecieliśmy z zarośli lądując na ziemi. Przymknąłem powieki, bo wiedziałem, że zaraz rozpęta się piekło.

 - Co wy tym robiliście? Obaj? W krzakach? - Gdy usłyszałem głos Richarda, krew napłynęła mi do mózgu. Nie myślałem racjonalnie. Zrzuciłem z siebie Wanka i podszedłem do Freitaga. Wpatrywałem się w niego z żądzą mordu.

 - Wellinger, nie rób tego - Wycedził Wanki, ale było już za późno. Z całej siły walnąłem go pięścią w nos. Zawył, ale próbował mi oddać. Ada pisnęła ze strachu nie wiedząc, co robić. Między nami stanął najstarszy z naszej trójki, ale miotałem rękoma na oślep, więc i mu się dostało.

 - AUUUUU! - Zawył. - Idioto, ja w przeciwieństwie do ciebie chcę jeszcze uszczęśliwić jakąś kobietę! - Wycedził przez zaciśnięte zęby.

 - Przepraszam! - Krzyknąłem.

 - Co mi z twoich przeprosin, gówniarzu?

 - Uspokójcie się! Wszyscy trzej! - Wrzasnęła Ada. - Jestem najmłodsza z was, a wydaje mi się, że jest całkowicie na odwrót! Wracamy do hotelu, natychmiast - Zarządziła, a my ze zbitymi minami ruszyliśmy za nią.

 Trener nie był zachwycony widząc swoich podopiecznych w takim stanie. Lekko się wkurzył i dał im reprymendę. Richard i Andreas od razu zostali skierowani do lekarza, żeby zrobił im opatrunki.

 - Bili się o ciebie? - Spytała Martha, gdy schodziłyśmy na dół. Werner dla pojednania zaproponował wieczór filmowy dla swoich zawodników. My również dostałyśmy zaproszenie, więc postanowiłyśmy skorzystać.

 - Zwariowałaś! To Andreasowi coś odbiło i go walnął... Swoją drogą śledził nas, rozumiesz? - Prychnęłam z oburzeniem.

 - Bo jest o ciebie zazdrosny, ciołku!

 - Tak, na pewno - Pokręciłam przecząco głową, gdy to usłyszałam. - Wank też oberwał - Dodałam po chwili.

 - Yhym... - Próbowała udać obojętną, ale widziałam, że cień zainteresowania wkradł się na jej twarz. Nie ciągnęłam tej rozmowy dalej, bo czułam, że gdy będzie gotowa sama mi o wszystkim powie. Kiedy weszłyśmy do sali, skoczkowie już siedzieli na miejscach. I to na najlepszych! Jęknęłam, gdy zorientowałam się, że wolne siedzenia zostały obok dwóch Andreasów. Wank poklepał miejsce obok siebie, wskazując na Marthę. Spojrzała na mnie niepewnie, a ja gestem dłoni kazałam jej usiąść obok niego. Sama z krzywym uśmiechem usadowiłam się koło Wellingera. Otumanił mnie mocny zapach jego perfum. Starałam się nie zwracać na niego uwagi. Sam również milczał. Po chwili wszedł Schuster, który oznajmił nam, że mamy się zachowywać. Sam po krótkiej chwili opuścił pomieszczenie. Kątem oka popatrzyłam na przyjaciółkę, ale ona nie zwracała na mnie kompletnej uwagi. Za bardzo pochłonęła się w rozmowie z Wankiem. Punkt dla mnie!

Film był nudny. Przynajmniej dla mnie. I dla Wellingera. Reszta z zafascynowaniem wpatrywała się w ekran, a ja zaczęłam skubać materiał koszulki.

 - Jeśli ci przeszkadza, z chęcią pomogę ci ją zdjąć - Zadrżałam, gdy usłyszałam tuż przy uchu szept Andiego.

 - Nie, dziękuję - Wycedziłam. Znów zaczynał!

 - Jak chcesz - Wzruszył obojętnie ramionami, spoglądając w przód. Westchnęłam ciężko. Miałam go po dziurki w nosie. Nie dość, że dziś zachował się jak ostatni kretyn, to jeszcze bawi się w chojraka.

Nie minęło parę chwil, a poczułam jego dłoń wędrującą po moim kolanie. Tego już było dla mnie za wiele.

 - Słuchaj Wellinger... - Zaczęłam. - Jeśli masz chcicę to znajdź sobie panienkę do towarzystwa, a mi daj spokój! - Warknęłam. Jak się okazało, zbyt głośno. Zaciekawieni skoczkowie spojrzeli w naszym kierunku.

 - Ej! - Krzyknął Wanki. - Co z nim? Ada, znów się do ciebie dobiera? Dobry Boże, ja z nim śpię w jednym pokoju! - Jęknął rozpaczliwie.

 - Daj spokój - Żachnął się blondyn. - Kijem bym cię nie dotknął!

 - Teraz tak mówisz! A, co jeśli twojemu ptaszkowi zachce się dziś w nocy opuścić gniazdko? - Zapytał, a ja zagryzłam wargę, by nie wybuchnąć śmiechem. Andi poczerwieniał ze złości i wyszedł wściekły. Reszta nie wytrzymała. Sev zwijał się ze śmiechu na podłodze, a Richi ocierał łzy. - Komu paluszka? - Rzucił Wanki. - Oglądamy dalej, księżniczka się pozłości i wróci! - Powiedział. Pokiwaliśmy głowami i wróciliśmy do poprzedniego zajęcia. 

Jestem pewna, że jutrzejszy dzień będzie równie szalony jak ten...

****

Witam ;* 

Uff, napisałam! Pomysł był od samego początku, więc tylko wystarczyło go zrealizować ;) Mam nadzieję, że się Wam podoba, bo mi pisało się go bardzo przyjemnie ;) 

Może uda mi się skrobnąć dziś na Richarda, ale niczego nie obiecuję! 

Jutro znów skoki, ale to leci! Już tak mało konkursów pozostało do końca sezonu. Niestety...

Wiecie, już sześć lat piszę... Kiedy zaczynałam nie myślałam, że tyle to potrwa, ale jak widać życie jest nieprzewidywalne! :D 

I wszystkiego najlepszego, kobietki! ;* 

Pozdrawiam ;*