Rozdział 13

 Podczas trwania konkursów w niemieckim Willingen nie zamieniłam z nim ani słowa. Nie odczuwałam takiej potrzeby. Wiedziałam jednak, że będę musiała to zrobić, bo dużo myślałam. Podjęłam decyzję, która w naszej obecnej sytuacji wydała mi się być najodpowiedniejsza, dlatego w dzień naszego powrotu umówiłam się z nim przed hotelem.

 - Cześć - Przywitał się. Chciał pocałować mój policzek, ale odsunęłam się od niego. - Przepraszam - Szepnął spoglądając na swoje buty.

 - Ostatnio za często mnie przepraszasz, nie zauważyłeś? - Spytałam drwiąco. - Andreasie… - Zaczęłam, a jego zdziwił oficjalny ton, którego użyłam. - Długo myślałam, w zasadzie od naszej ostatniej rozmowy i doszłam do wniosku, że nasza znajomość nie ma sensu - Powiedziałam na wydechu.

 - Nie zgadzam się z tym - Wyraził swój sprzeciw. - Kochamy się, a to znaczy bardzo wiele. Przynajmniej dla mnie.

 - Gdybyś mnie kochał nie całowałbyś się z inną, to po pierwsze. Gdybyś darzył mnie uczuciem nie mówiłbyś, że gdybyś wiedział o mojej obecności nie doszłoby do tego, to po drugie. Nie wiem, czy naprawdę cię kocham, to po trzecie - Wydusiłam z siebie czekając na jego reakcję.

 - Nie wiesz czy mnie kochasz? Ada daj spokój z tą dziecinadą! Gdyby tak nie było nie doszłoby do wszystkich sytuacji między nami! Wiem, że popełniłem błąd. Wiem, że będę go żałował do końca życia, ale jestem tylko nie dojrzałym szczeniakiem, który przy tobie pragnie się zmienić! Chcę być lepszym człowiekiem, a wiem, że z tobą u boku mogę tego dokonać. Nie rozumiesz?

 - Andi… - Jęknęłam. - Jaką mam gwarancję, że taka sytuacja się nie powtórzy?

 - Żadną - Oznajmił kopiąc czubkami butów w ubity śnieg. - Ale nie uważasz, że powinniśmy dać sobie szansę? Szansę na lepsze poznanie siebie. Nie tylko swoich ciał, ale również duszy?

 - Nie wiem, co mam o tym myśleć. Dobrze… - Ociągałam się z podjęciem decyzji. Z nerwów zaczęłam skubać materiał kurtki. - Możemy spróbować, ale pod jednym warunkiem.

 - Zgodzę się na wszystko.

 - Masz zrobić wszystko, abym uwierzyła, że naprawdę mnie kochasz. Masz dać mi do zrozumienia, że jestem dla ciebie tą jedyną, rozumiesz? Masz pokazać mi, że w twoim życiu nie będzie innej kobiety, którą obdarzysz tak silnym uczuciem. Chcę to wiedzieć - Zakończyłam patrząc na niego. Zatonęłam w nieskazitelnym błękicie jego oczu. Oczu, które tak pokochałam. Oczu, które teraz patrzyły na mnie z nieodgadnionym błyskiem. Oczu, które wyrażały miłość, podziękowanie za podarowanie drugiej szansy. Oczu, które były zarezerwowane tylko dla mnie…

 - Masz moje słowo, Ado - Ostrożnie chwycił mą dłoń w swoją i przyłożył do swojego serca. - Ono bije tylko dla ciebie. Udowodnię ci to, obiecuję - Złożył na moim czole delikatny i czuły pocałunek. A potem zniknął.

 Zniknął na zawsze. Tak mi się przynajmniej wydawało. Próbowaliśmy, naprawdę. Jednak próba czasu na jaką byliśmy wystawieni nie powiodła się. Po naszej rozmowie starał się jak tylko umiał. Codziennie dzwonił, przekonywał o swoim uczuciu, mówił szczerze o swojej miłości i o tym, że marzy o mojej obecności. Mówił o tym, że tęskni za moją osobą, za oczami, ustami, dłońmi, zapachem… Ja również tęskniłam. Brakowało mi go. Czułam, że robi się dojrzalszy, udowadniał mi to na każdym kroku, ale co z tego? On był w ciągłych rozjazdach, kursował między państwami, treningami, zawodami, rodziną. Ja nie byłam lepsza. Nasz zespół radził sobie znakomicie. Koncertowaliśmy gdzie się tylko dało, zyskiwaliśmy coraz liczniejszą publiczność, otrzymywaliśmy mnóstwo propozycji, z których bez wahania korzystaliśmy. Zaangażowaliśmy się, krótko mówiąc. Wszystko inne zeszło na dalszy plan.

Podziwiałam Marthę, która mimo wszystko zawsze potrafiła znaleźć odrobinę czasu na spotkanie z Wankiem. Ja nie potrafiłam. Andi tak samo. Za bardzo wciągnęliśmy się w swoją pracę. Po zakończonym sezonie spotkaliśmy się. Na krótko. Z ciężko bijącym sercem stwierdziliśmy, że to, co uważaliśmy za miłość to tak naprawdę nie miłość. Zauroczyliśmy w sobie, tyle. Wydawało nam się, że na tej miłości zbudujemy nowy świat, ale tak się nie stało. Postanowiliśmy się rozstać i iść dalej, nie oglądając się za siebie. Wiedzieliśmy, że wspomnienia wspólnie przeżytych chwil zostanę w nas na zawsze. Mimo wszystko. Nie wiedzieliśmy, kiedy ponownie się spotkamy i czy w ogóle nadejdzie taki moment. Życzyliśmy sobie powodzenia w dalszym życiu. Później każde z nasz poszło w swoją stronę. W swój własny świat. W świat, bez tej drugiej osoby…

3 lata później.

 Właśnie znajdowaliśmy się w drodze na kolejną trasę koncertową. Tak, nasz zespół zyskał światowy rozgłos, byliśmy rozrywani dosłownie wszędzie. Ludzie marzyli o spotkaniu swoich idoli, o wspólnym zdjęciu, czy o autografie. Byliśmy uwielbiani, na co dowody dostawaliśmy codziennie. Fani przesyłali niezliczoną ilość listów, maskotek, prezentów. Pragnęli słyszeć o nas cały czas. Bardzo często udzielaliśmy wywiadów, pozowaliśmy do zdjęć, oddawaliśmy się swoim zajęciom. Staliśmy się sławni. Spełniło się to, o czym marzyliśmy na początku, zakładając grupę. 
Te trzy lata bardzo wiele zmieniły w moim życiu. Stałam się dojrzalsza, to pewne. Uzmysłowiłam sobie, że jestem twardą kobietą, pewnie stąpającą po gruncie. Miałam wszystko. Kochających, wspierających rodziców, Marthę, pracę, która była równocześnie moją pasją, sławę… Ale nie miałam miłości. Spotykałam się z paroma chłopakami, ale z żadnym na dłuższą metę. To nie było to…Czasami patrzyłam z zazdrością na Marthę, która bez przeszkód potrafiła stworzyć prawdziwą rodzinę z Wankiem. Rok temu wzięli ślub, a kilka miesięcy temu na świat przyszedł ich synek. Cieszyłam się ich szczęściem, bo wiedziałam jakie były początki tego uczucia. Od Wankiego miałam informacje dotyczące Andiego. Skakał, odnosił sukcesy, podobnie jak ja. Ale również nie miał szczęście, jeśli chodzi o miłość. Również miał paręnaście dziewczyn, ale każdą odprawił z kwitkiem. Czy za nim tęskniłam? Trudno powiedzieć. Na pewno czasami łapałam się na tym, że myślałam o nim i o tym, co między nami było, ale wiedziałam, że nie mogę się złamać. Może teraz w moim życiu nie było miejsca na miłość, ani inne podobne uczucia? Może to właśnie był mój czas, który powinnam skrzętnie wykorzystać, aby potem myśleć o stworzeniu rodziny? Stwierdziłam, że na razie nie będę się zadręczać błahostkami tylko w pełni oddam się pracy, śpiewaniu, temu, co kocham… Może jeszcze kiedyś na mojej drodze pojawi się ktoś pokroju Andreasa Wellingera. Ktoś, kogo pokocham szczerą, prawdziwą, bezwarunkową miłością, a nie tą szaloną i zwariowaną, którą pokochałam młodego Niemca, o niesfornej blond czuprynie i o kolorze oczu, które śniły mi się w każdą noc…

****

Witam ;* 

Bo przecież nie może być za pięknie, prawda? Skoro jeszcze dwa rozdziały do końca to musiałam przyspieszyć akcję ;) Miałam kaprys, żeby ich rozdzielić :D 

Jak myślicie spotkają się jeszcze? :D 

Mam już pomysł na kolejny rozdział także mam nadzieję, że pojawi się szybciej od tego ^^ 

Nadrabiam, cały czas nadrabiam zaległości, nie bójcie nic :D 

Dzień, bez Mundialu, a ja nie wiem, co ze sobą zrobić ^^ Na szczęście już w piątek ćwierćfinały! ;) Mam nadzieję, że moje ukochane Niemcy dojdą jak najdalej, do finału <3 Kibicuję jeszcze Brazylii i Belgii (głownie z powodu grających w tych reprezentacjach moich piłkarzy z Chelsea, a także Realu), ale nie w takim stopniu jak Niemcom, oczywiście ;) 

PS. Jeśli któraś z Was interesuje się siatkówką w takim stopniu jak ja, a nawet jeśli ta dyscyplina jest Wam troszkę obca to zapraszam do polubienia strony mojej i przyjaciółki - https://www.facebook.com/pages/Dawid-Dryja/1421923134688875?ref_type=bookmark ;) Jeśli możecie, posyłajcie link dalej ;) 
Byłybyśmy bardzo wdzięczne ;* 

Pozdrawiam ;*